Przez jakieś 3 tygodnie była ulubioną postacią z bajek mojej Basi. „Mała Syrenka” była wałkowana na zmianę z „Małą Syrenką 2” i „Małą Syrenką 3”. Baś opanowała ścieżkę dźwiękową, brakowało stroju. Dzięki współpracy z właścicielką sklepu Nooma zawitały do mnie przecudnie mieniące się dzianiny w różnych (syrenkowych) kolorach. Uszycie syreniego ogona dodało mi kilku siwych włosów – cieniutka dzianina musiała być podklejona, przepikowana z owatą i cienkim jerseyem (od wewnątrz) w łuski. W grę wchodziło jedynie pikowanie swobodne, czyli takie prowadzenie kilku warstw materiału, by maszyną narysować na materiale rybny wzór. Przy pikowaniu naklęłam się jak szewc, ale każdy rządek łusek, który przybywał na ogonie utwierdzał mnie w przekonaniu, że należy kontynuować szycie. Płetwę musiałam dodatkowo usztywnić karimatą – by ustabilizować kawał wyrobu.
I tradycyjnie, ogon powstał sporo przed samą sesją – w tak zwanej „wolnej chwili”. Natomiast „staniczek” – na kilka godzin przed wyjazdem na nadmorski urlop, na szybko (bo zapomniałam o tym ważnym elemencie stroju!).
Ze zdjęciami czekaliśmy oczywiście na wyjazd na nadmorski urlop. Mąż z niepokojem zerkał na kolejne pakowane do auta stroje i stylizacje. Pozostało liczyć na sprzyjającą aurę choć prognozy nie wyglądały obiecująco. Sobotnie popołudnie miło nas zaskoczyło po kilku dniach przeplatanych deszczem. Słońce wręcz oślepiało, niełatwo było uzyskać wymarzony efekt na zdjęciach. Baś współpracowała wspaniale, tym razem obyło się bez strojenia min i przybierania dziwnych póz (była przecież unieruchomiona ogonem ;)).
Wieczorem, po przejrzeniu ponad dwustu ujęć czułam niedosyt, chciałam powtórzyć sesję. Liczyłam na delikatne zachmurzenie następnego dnia. Pogoda postanowiła spełnić moje marzenia z nawiązką – na plaży dął silny wiatr, zacinał chwilami deszcz. Baś kolejny raz dała z siebie wszystko. W dosłownie kilka minut zrealizowałam z nią dwa kolejne udane kadry, po czym szybciutko odziałam w ciepłą kurteczkę. Kuba w tym czasie zażywał „zdrowotnej” kąpieli morsa 😉
Niech nie zwiedzie Was ciepełko zachodzącego słońca – to magia Photoshopa. Rzeczywistość była dużo bardziej skomplikowana…
